Type your search keyword, and press enter

Story of Audio Books from My Heart by Mr. Ake

Mr. Ake was one of the participants at our audio book production workshop, held in March this year. After learning the techniques, he set up a group called “Audio Book from My Heart” at Phrao Withayakhom School where he works as an English teacher.

Throughout this term, all of the fifteen members in the group learned how to read out loud, and read one picture book each, which will be burned onto CDs, and distributed to around a dozen blind schools in the country.

ARC does not have a professional sound studio, and our Rang Mai Library has too much echo for the recording. So I tidied up my little bedroom a little, and used the portable recording box to absorb the echo.

I was amazed how motivated all the students were, and they picked perfect book for their own voice. In the stiflingly-hot bedroom with doors and windows closed and fan turned off, we had so much fun thinking about the voice of each character and making different versions passage after passage.

We truly appreciate the initiative of Mr. Ake, and the hard work that all of these fifteen young volunteers put in this project! Surely, it will be enjoyed by hundreds of blind children and even beyond that 🙂

Lost in Translation in Yangon

Recently I often go to Yangon for the work of ICEVI Higher Education Initiative. This time, I stayed at Hotel Glory near the blind school under Ministry of Social Welfare.

For lunch today, I ordered pork salad for lunch. They brought a big plate of salad, and I found some shrimps in it. I ate more, and I found more shrimps. Pork was never to be found. I was wondering if my tongue also went blind as well.

So after I finished the meal, I asked the waiter that I didn’t find pork. We had some communication trial, and after involving a few more spectators around, we finally found out that he thought I said “prawn salad” instead of “pork salad”. This is a little and typical challenge I face in a country where I cannot speak their language. I cannot just point at the dish that my neighboring customer is eating and say “I want THIS one,” you know :p

Oh, well, it was quite tasty, so no problem, and I’m glad that I found the answer for the mystery of pork salad without pork. And I’m even more happy that my tongue was not totally blind after all.

Beauty of Bangkok People

This evening, I flew back from Yangon, and took a taxi at the airport. As I got off in front of my street, the rain started to pour like the sky turned the bucket upside down. I waited and waited for the rain to stop by the roadside, but it didn’t stop at all.

Finally, the lady who sells papaya salad across the street came over, and asked her brother to fetch me on his motorbike. I was almost soaked wet, but my inside is so warm with this act of kindness.

Moments like this really refresh my love for Bangkok. Within the caotic city full of ugly things, I have found countless people like this, going way beyond their way to help me. Yes, this is why I fell in love with this country, as Bangkok consists of people who come from all over Thailand.

Big Three

I’ve been 30 years old for 1 week already! Yes, the big three came and has become a part of me, but I don’t feel that I have changed the slightest.

Everyone, thank you very much for wishing me happy birthday. Thanks to the help of all the people, I have lived for 3 decades in this world already! Quite unbelievable when I come to think of it.

On my 30th birthday, I got 3 big birthday cakes! The best part is that I got to share them with my beloved ARC family and the young future-bearers of Phrao at Rang Mai Library. Thank you, guys, for such a memorable day in my life.

My 20’s was full of transitions and new experiences. I’m quite anxious to know what is waiting for me in my 30’s. We grow older every year anyway, so we might as well enjoy it, right?

Thanks again, and keep in touch!!

Letter from Bookworms: Jul. 2012

Letter from Bookworms: Jul. 2012

 

Dear friends and supporters,

 

Sawasdee kha. Warm greetings from Phrao, Chiangmai.

We are in the middle of rainy season, and are about to welcome the lamyai season.

 

Lamyai, or longan in English, is a sweet and juicy fruit, which is one of the main crops in this area. Now, the tree branches are heavy with fruits, waiting to be harvested.

 

Our project has grown quite a lot over this few months. Some of you may have been following us on Facebook, but let me try to sum up what has been happening to this 2-year-old toddler called ARC. Here is the menu for today!

 

1. Sunshine Kids Center in Action!

2. Glimpse into Our Mobile Library Visits in Villages

3. ARC Library in Phrao Town in Need

4. Introduction of ARC Staff in the North

5. New Social Media: Causes.com

6. Help us to spread the words!

 

Bon appetit!

 

 

1. Sunshine Kids Center in Action!

The early childhood learning center for Akha children, now named Sunshine Kids Center, was born as a result of hard work of many people over January through April.

 

One person that we must mention here is Mr. Daniel Lockwood at the Dragonfly Community Foundation. With his expertise, we were able to build a beautiful mud house to be used as the classroom. On May 18, with our sponsor Mr. Katsuhiro Mizuno, 10 children from age 2 to 6, started to learn Thai and Akha language, basic math, and many other life skills. Please be proud, as your support has resulted in opening door for education for all the children!

 

 

2. Glimpse into Our Mobile Library Visits in Villages

We mainly visit book lovers who happen to have difficulty in visiting our library. Books cannot walk, so we walk on behalf of them, right?

 

For instance, this grandpa, Taa Inta, is 89 years old, and has lost most of hearing.

 

As his children are working outside all day, he is mostly bound to home. He is the only Christian in the family, and LOVES reading. The moment we bring the books, he immediately starts to read!

 

Another regular customer is this adorable girl, N’Waeo.

 

She is in her early teen, but is not enrolled in education as she has developmental disability. Although she cannot read, she is so happy to see books with lively pictures of animals and friends. We are planning to bring books with music and see if we could play an interactive game with her.

 

 

3. ARC Library in Phrao Town in Need

Our library base on the site of Warm Heart Foundation is getting too small for us. Now that we have over 1000 books, we are quite desperately in need of another place to keep some of them. So at the beginning of July, I have moved into a two-storey flat in Phrao Town. I will live upstairs, and the entire first floor (about 40 square meters) will be used as community library and office.

 

But as you can see on this photo, it’s so empty at this moment because we hardly have any furniture—bookshelves, desks, etc. In order to make this place appropriate for a library, we roughly need 90,000 baht (or 835 USD). We are planning to do a big online fundraising, so please help us to reach out to more people once started.

 

 

4. Introduction of ARC Staff in the North

Can you believe that we now have 2 paid staff at ARC? These powerful ladies are untradable assets for ARC now. Let me introduce them briefly.

 

Ms. Orapin Sata (Tuu)

Position: project assistant

“Active, straightforward, and fun-loving”

 

 

She is stationed in Phrao, Chiangmai, which is her hometown. Ever since she joined ARC as its first full time staff in February this year, she has been supporting me in countless ways: driving around on her mighty motorbike, organizing our library, preparing various documents, etc.

 

Ms. Ahmee Biapa (P’Nalae)

Position: Teacher at Sunshine Kids Center

“Lively, strong, and caring”

 

She is the main pillar for the Sunshine Kids Center. Three days a week, she teaches 10 unstoppable children in her village, how to read and write, to count, to sing and dance—simply to live as a happy child of the world. By the way, she is a great cook as well J

 

 

5. New Social Media: Causes.com

In addition to Facebook, Twitter, and Youtube, we now have a new social media platform on Causes.com. This is another way to promote our activities, and also is going to be used as fundraising platform, connected to our Pay Pal account. Please check it out, join the cause, and write why you support the cause to spread the words.

 

http://www.causes.com/causes/788244-always-reading-caravan

 

 

6. Help us to spread the words!

Thank you for reading all the way through. Last but not least, all staff at ARC appreciates your continuous support. Children are our future, and we do want to help open their window into the world through reading, but all the activities would not have been possible without your support. We would be very happy if you could spread the words about us to your friends and colleagues so that we can reach out to more potential bookworms here in Thailand. Here are some ways that you can join our caravan.

 

  1. Monetary Donation:

We are currently in the process of registration as an official organization in Thailand. In the meantime, please use the following bank account. This account is to be used only for ARC activities.

Account Holder: Yoshimi Horiuchi
Bank name: Thai Military Bank
Branch: Arkhaan Yada (Yada Building) Silom branch
Bank No.: Savings Account 232-204-9202

2. Books Donation:
Please send any type of new or gently-used books (except for textbooks) to either of the following addresses. We are mainly in need of books written in Thai language, but English picture books would be equally appreciated.
Ms. Yoshimi Horiuchi
Urai Apartment 209
70 Krungthonburi Rd, Soi 4
Banglamphulang, Khlongsan,
Bangkok 10600
Thailand
Yoshimi Horiuchi
c/o Warm Heart PO Box 8
T. Wiang, A. Phrao, Chiangmai 50190
THAILAND

3. Volunteers:
Wherever you are, whatever you are good at, we are always happy to welcome you as our volunteer. If you are interested, please send your inquiry first. If you already know what you would like to do, please send your CV directly.
Email: volunteer@alwaysreadingcaravan.org
Our director, Yoshimi Horiuchi, can be reached at
083-542-7283
in Thai, English, or Japanese.

 

KHOB KHUN KHA = THANK YOU!

 

 

—————————————-

Yoshimi Horiuchi

Director/Founder, Always Reading Caravan (ARC)

235/2 M. 2, T. Wiang, A. Phrao, Chiangmai 50190 Thailand

 

Email: yoshimi.horiuchi@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/yoshimiarc

Twitter: www.twitter.com/yoshimiarc

Mobile in Thailand: (+66) 83-542-7283

—————————————-

บทสัมภาษณ์พี่โย นิตยสาร ฅคน ฉบับที่ 77 เดือน เมษายน 2555

คาราวานหนอนหนังสือ
การแบ่งปันของหญิงสาวหัวใจสว่าง
“จำได้ว่าตอนเด็กๆ มีป้าสองสามคนมาที่โรงเรียนทุกวันเสาร์ มาเล่านิทาน มาสอนพับกระดาษ โห ชอบมากเลยมันก็เลยเป็นแรงบันดาลใจที่ทำ ให้วันนี้เราก็อยากจะทำอย่างนั้น”
เวลาผ่านมากว่า 20 ปี หญิงสาวผู้นั้นกำลังเดินทางพร้อมกับหนังสือกว่า 100 เล่ม ทั้งนิทาน หนังสือภาพหนังสือเบรลล์ จากสถานเลี้ยงเด็กด้อยโอกาส ค่ายผู้ลี้ภัยไปจนถึงหมู่บ้านบนดอยสูง ทุกหนทุกแห่ง เธอเดินทางไปถึงด้วยหัวใจอันสว่างไสวที่เกิดขึ้นได้เพราะแรงบันดาลใจเล็ก ๆ ในวัยเยาว์ ด้วยความหวังว่า คนทั้งโลกจะมีโอกาสได้อ่านหนังสือ ทั้งๆ ที่ตัวเธอเอง อ่านไม่ได้ อ่านในความหมายของคนทั่ว ๆ ไป
หากใครสักคนหนึ่งจะเป็นตัวอย่างของคำพูดที่ว่าความขาดพร่อง มิใช่ปัญหาหรืออุปสรรคสำหรับการทำเพื่อ
ผู้อื่นโยชิมิ โฮริอุจิ ก็คงจะเป็นตัวอย่างของคำกล่าวนั้น
“ไม่ว่าเราเกิดมาเป็นอย่างไร เราเป็นทั้ง ผู้ให้และผู้รับได้ทั้งสองอย่าง ไม่ใช่ว่าเราเกิดมาเป็นคนพิการ แล้วจะต้อง

คาราวานหนอนหนังสือ
การแบ่งปันของหญิงสาวหัวใจสว่าง
เป็นผู้รับฝ่ายเดียวเสมอไป อย่างเราเอง บางคนอาจจะมองว่าตาบอดแล้วจะทำอะไรให้กับคนอื่นได้ด้วยหรือ เราว่าไม่ใช่ ถ้าเราอยากจะให้ อยากจะแบ่งปัน แค่มีอะไรสักอย่างเราก็แบ่งได้ แต่ถ้าไม่อยากจะแบ่ง ต่อให้มีเงินแค่ไหน มีความสามารถแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่จะแบ่งหรอก มันอยู่ที่ใจเมื่อใดที่เราพร้อมที่จะแบ่ง เราก็สามารถทำได้”
อาจจะเป็นเพราะด้วยหัวใจแบบนี้ ที่ทำให้โยชิมิหญิงสาวชาวญี่ปุ่นวัย 28 เลือกที่จะนำชีวิตไปสู่เส้นทาง
กันดารของการทำเพื่อผู้อื่น แทนที่จะเลือกเส้นทางสบายของการเป็นผู้รอรับความช่วยเหลือ
“ตั้งแต่เล็ก เราเคยถูกช่วยเหลือจากคนโน้นคนนี้เยอะ ไปกินข้าวที่บ้านเพื่อน เขาก็จะให้เรานั่งเฉยๆ ในขณะ
ที่คนอื่นไปช่วยทำกับข้าว ช่วยล้างจานกัน ซึ่งเราไม่ชอบเลยไม่ชอบความรู้สึกขณะที่คนอื่นทำงานกันยุ่ง แต่ให้เรานั่งเฉย ๆ สบาย ๆ เราชอบที่จะทำอะไรหลาย ๆ อย่างเพราะมันทำให้รู้สึกว่ามีคุณค่าที่มีชีวิตอยู่ หลังๆ เลยไม่ค่อยไปกินข้าวบ้านใคร ถ้าจะนัดกินข้าวก็ให้มาที่บ้านเรา เดี๋ยวเราจัดให้เอง”
แม้ว่าโยชิมิเอง จะเคยมีโอกาสทำงานบริษัทที่มีความมั่นคง งานสบาย รายได้ดี สวัสดิการดี เพื่อนร่วมงานดี
เรียกได้ว่าครบถ้วนตามสูตรสำเร็จที่คนยุคปัจจุบันใฝ่หา แต่เธอก็พบว่า… ยังไม่ใช่คำตอบของชีวิต
“ตอนที่ทำงานบริษัท มันอึดอัดมาก เพราะเรารู้สึกว่า ไม่มีคนได้ผลดีจากงานที่เราทำอยู่ทุกวัน มีหลายวัน
ที่เราไม่ได้ทำอะไร ได้แต่นั่งเฉยๆ ทางบริษัทเองเขาก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากเรา มันก็ทำให้เรารู้สึกไม่มีคุณค่า
“เราฝันมาตั้งแต่ ม. ปลาย แล้วว่า อยากทำงานเพื่อคนที่ถูกลืมจากสังคม หรือคนที่เข้าไม่ถึงบริการต่างๆ
เราอยากทำงานกับคนพวกนี้ รวมถึงคนพิการอย่างเราด้วยแต่ตอนนั้นก็ยังไม่รู้หรอกว่าจะทำอะไรได้บ้าง รู้แต่ว่าไม่อยากจะทำงานนั่งโต๊ะในองค์กรใหญ่ๆ อย่างสหประชาชาติหรืออะไรพวกนี้ อยากจะทำงานในพื้นที่จริงมากกว่า”
หลังจากทำงานบริษัทได้ 2 ปี โยชิมิก็เริ่มต้นตามหาความฝัน ด้วยการสมัครทุนและได้รับทุนไปเรียนต่อ
ที่อินเดีย ในสถาบันนานาชาติสำหรับผู้ประกอบการและนักกิจกรรมทางสังคม
“ผู้นำที่นั่นเขาก็สอนว่า ให้ลองนึกถึงประเทศที่คุณอยากจะไปทำงานว่าคุณอยากจะทำอะไรมากที่สุด เราก็เลยคิดถึงตอนที่เคยมาประเทศไทย”
ด้วยความที่โยชิมิเคยเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนและมีโอกาสลงพื้นที่ไปตามหมู่บ้านในชนบทหลายครั้ง จึงได้
เห็นปัญหาเรื่องการอ่านของคนไทยว่า ปัญหาที่สำคัญที่สุดไม่ได้อยู่ที่คนไม่ชอบอ่านหนังสือ แต่อยู่ที่คนจำนวนมาก“ขาดโอกาส” ที่จะเข้าถึงหนังสือ
“หมู่บ้านตามชนบทไม่มีห้องสมุด หรือ ถ้ามี หนังสือที่มีก็จะเป็นหนังสือเก่า ๆ ยิ่งคนพิการยิ่งไม่มีโอกาสเพราะหนังสือสำหรับพวกเขามีน้อยมาก แล้วก็มีปัญหาเรื่องทัศนคติที่คนส่วนใหญ่มองว่าหนังสือเป็นเรื่องเครียด เรื่องการเรียนเป็นสิ่งที่อยู่สูง ชาวบ้านเข้าไม่ถึง พ่อแม่บางคนก็มองว่าลูกเป็นชาวนาไม่ต้องให้อ่านหนังสืออะไรมาก ซึ่งแตกต่างจากญี่ปุ่น ที่ถึงแม้จะเป็นชาวนา เป็นช่าง หรือทำงานรับจ้างเขาก็อ่านหนังสือกันเป็นปกติ”
นับว่าโชคดี ที่โยชิมิเกิดมาในประเทศที่โลกแห่งการอ่านเปิดกว้างสำหรับทุกคน ทุกเงื่อนไขแห่งชีวิต และเธอเองก็โตมากับหนังสือจนเป็นหนอนหนังสือตัวยง “ที่ญี่ปุ่น ไม่ว่าจะอยู่ในหมู่บ้านเล็กแค่ไหน ก็จะมี
ห้องสมุดที่เดินไปได้ ทุกโรงเรียนมีห้องสมุดที่มีหนังสือเยอะและเข้าถึงง่าย และสำหรับคนที่ไม่สะดวกเดินทางมายืมหนังสือเอง เช่น คนพิการ ผู้สูงอายุ หรือแม่ที่เพิ่งคลอดลูกทางห้องสมุดประชาชนทั่ว ๆ ไปก็มีบริการส่งหนังสือถึงบ้าน ฟรี ส่วนคนตาบอดเอง ถ้าเดินเข้าห้องสมุดไป ก็สามารถลงชื่อจองอาสาสมัครและนัดวันให้มาช่วยอ่านหนังสือให้ฟังได้” แต่ในประเทศไทย เรื่องปกติเกี่ยวกับการอ่านของคนในประเทศนี้ กลับกระทบใจเธออย่างแรง
“ครั้งนั้นได้มีโอกาสไปกับมูลนิธิเพื่อเด็กพิการ เขาพาไปเยี่ยมบ้านเด็กพิการ ก็ไปเจอน้องคนหนึ่งที่ภาคใต้ อายุประมาณ 15-16 ปี พิการเกี่ยวกับกล้ามเนื้อ ต้องนอนอยู่กับที่ตลอด และไม่สามารถไปโรงเรียนได้เพราะไม่มีใครพาไปทั้ง ๆ ที่โรงเรียนใกล้นิดเดียวเองนะ พ่อแม่ก็ต้องทำงานรับจ้าง ยายก็อายุมากแล้ว โรงเรียนก็ไม่รับเพราะเขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย น้องเขาก็อ่านหนังสือไม่ออก ก็มีเพื่อนชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งถามว่า ทุกวันนี้อยู่บ้านชอบทำอะไรบ้าง น้องเขาตอบว่า ชอบดูทีวี ทุกคนอึ้งหมดเลย เราเองก็อึ้ง เพราะนั่น
เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำเองได้
“แล้วคนที่เป็นอย่างนี้ ก็ไม่ได้มีแค่น้องคนนี้คนเดียวแต่มันมีอีกเยอะมาก…”
หญิงสาวลากเสียงยาว เพื่อแสดงปริมาณว่ากันว่า ปัญหาจะถูกแก้ไขได้ ก็ต้องเริ่มต้นจากการมองเห็นว่า สิ่งนั้นคือปัญหาเสียก่อน “เรารู้สึกว่าถ้าเขาอ่านหนังสือได้ โลกของเขาก็จะกว้างขึ้น หรืออาจจะได้เรียนหนังสือด้วยตัวเอง แล้วก็มีโอกาสในอนาคตมากกว่านี้ เราเสียดายความสามารถของน้องเขามาก เพราะถ้าเราเกิดมาในสถานการณ์แบบเขาเราก็คงจะเป็นอย่างนั้น ที่พูดกันว่า เด็กเป็นอนาคตของชาติ ตราบใดถ้าไม่ให้โอกาส ก็เท่ากับฆ่าอนาคตเลย”
เหตุการณ์ครั้งนั้นติดอยู่ในความทรงจำของเธอมาตลอด จนกระทั่งเมื่อได้มาเรียนต่อที่อินเดีย และมีโจทย์ให้
คิดเกี่ยวกับโครงการเพื่อสังคมที่อยากทำ ภาพของเด็กชายแวบขึ้นมา โครงการกว่า 10 หน้า จึงถูกร่างขึ้น และเมื่อเรียนจบ ก็มาทำให้เป็นจริงที่เมืองไทย เธอประกาศหาอาสาสมัครตามอินเตอร์เน็ต ติดประกาศตามบอร์ดของมหาวิทยาลัยการที่เธอมองไม่เห็น ไม่ใช่ปัญหา แต่การมองไม่เห็นของคนอื่นต่างหากที่เป็นปัญหา
“จริงอยู่ที่ว่ามันมีบางจุดที่ไม่สะดวก เช่น อยากจะเล่านิทานให้น้องๆ ฟัง ก็ต้องแปลเป็นอักษรเบรลล์ก่อน
จะจัดหนังสือหรือพิมพ์รายการหนังสือ ก็ต้องพึ่งเพื่อนที่ตาดีแต่ใครจะทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ด้วยตนเองล่ะ ไม่ใช่เฉพาะคนที่ตาบอดหรอก แต่ที่ลำบากสุด ไม่ใช่การมองไม่เห็นนะแต่คือการหาทุน การหาอาสาสมัครที่จะอยู่กับเราได้ตลอด
“ลองคิดดูว่าถ้าเป็นคนปกติมาทำโครงการอย่างนี้คนอาจจะไม่สนใจเท่า เพราะพอเราเป็นอย่างนี้ ก็ทำให้
คนเกิดความสงสัยและสนใจมากขึ้น กลายเป็นข้อดีที่ทำให้ โครงการเล็ก ๆ ของเราถูกมองเห็น
“ที่ญี่ปุ่นก็มีหลายคนที่เชียร์ความคิดเรา มีหนังสือพิมพ์มาสัมภาษณ์ มีคนท้องถิ่นบ้านเดียวกันมาเชียร์ เขาก็
บอกว่าดีใจที่มีคนที่มีความฝันแบบนี้ เพราะเขารู้สึกว่าคนญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีความฝันกันแล้ว คนญี่ปุ่นหลายคนลืมนึกถึงคนอื่นแล้ว เพราะเศรษฐกิจไม่ดี เขาก็แปลกใจที่มีคนอย่างนี้ด้วย เขาก็ชอบ และก็เป็นกำลังใจ พร้อมทั้งช่วยสนับสนุนให้” ว่ากันว่า ความคิดฝันไม่ว่าจะงดงามสวยหรูเพียงไหน ก็คงจะไม่มีคุณค่าหากว่าไม่ได้ลงมือทำ
กุมภาพันธ์ 2553 เธอเดินทางมาถึงเมืองไทย และเริ่มปฏิบัติการ “ครั้งแรกไปที่บ้านเด็กอ่อนปากเกร็ด ตอนนั้นยังไม่เป็นกองคาราวานเลย ไปกับเพื่อนอีกหนึ่งคน ก็เริ่มจากไปเล่านิทาน ก่อนไปก็กังวลนะ ไม่แน่ใจว่าน้องเขาจะสนใจไหมแต่ผลคือน้องเขาสนใจกันมาก มีเด็กถามว่าพี่ ๆ จะมาอีกเมื่อไหร่คะ ซึ่งก็เป็นกำลังใจให้เรา และทำให้เรามีความมั่นใจมากขึ้นที่จะทำงาน” เมื่อครั้งแรกผ่านไปด้วยดี เธอจึงเริ่มนัดประชุม กลุ่มอาสาสมัครโดยตั้งชื่อว่า ‘คาราวานหนอนหนังสือ’“ครั้งต่อมาก็ไปที่สวนรถไฟ แล้วก็ไปที่ศูนย์ผู้ลี้ภัยแถว ๆ สุทธิสาร มีเด็กจาก 40 กว่าประเทศ เราก็อ่านนิทานเป็นภาษาอังกฤษให้ มีร้องเพลง เล่นเกม ที่นี่ก็ทำมาสามสี่ครั้ง แล้วก็เริ่มมองว่าที่องค์กรต่างๆ ในกรุงเทพฯมีคนมาทำกิจกรรมเยอะอยู่แล้ว เราก็เลยอยากจะไปต่างจังหวัด แล้วก็ไปเจอหมู่บ้านหนึ่งที่ อ. อู่ทอง จ. สุพรรณบุรีก็เลยเลือกที่นั่น”
การออกกองคาราวานฯ ในช่วงแรก จะเป็นลักษณะของการจัดค่าย ชวนเด็กมาทำกิจกรรม เล่านิทานให้ฟัง
สอนพับกระดาษ เล่นเกม โดยพยายามจะให้เด็กที่เข้าร่วมมีทั้งเด็กปกติและเด็กพิการ
“เรารู้สึกว่าที่ผ่านมามันมีกำแพงระหว่างเด็กพิการกับเด็กไม่พิการ คือเด็กพิการจะถูกมองว่าแปลก ว่าด้อยกว่าซึ่งเราคิดว่ามันไม่ควรจะมีกำแพงตรงนั้น และถ้าเราให้โอกาสทั้งสองกลุ่มนี้มาอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น เขาก็จะชินกับการเป็นเพื่อนกับคนที่แตกต่างจากเราทางร่างกาย เขาก็จะไม่มองว่าคนนี้พิการ แต่เขาก็จะมองว่าคนนี้ก็เป็นเพื่อนเราคนหนึ่งไม่ใช่คนพิการ ไม่ได้ด้อยกว่า”
การจัดกิจกรรมของกลุ่มคาราวานฯ ไม่ใช่เป็นแบบเข้ามาแล้วจากไป แต่เป้าหมายของโยชิมิ ก็คือการเข้ามาเพื่อจุดประกายของความรักการอ่านให้เกิดขึ้น จนกระทั่งเกิดการสานต่อเองในชุมชน
“เราไม่เน้นไปหลายที่ แต่เราเน้นไปบ่อย ๆ เพราะเป้าหมายของเราก็คือ ไปบ่อย ๆ จนกว่าเขาจะตั้งห้องสมุด
ของเขาเองได้ หรืออย่างน้อยก็เป็นมุมหนังสือ มีคนในชุมชนดูแลหนังสือ มีเด็ก ๆ มาใช้ ซึ่งตอนนี้ที่สุพรรณเราก็ทำได้แล้ว เป็นบ้านของครูคนหนึ่งชื่อ ครูวิบุลย์ ปานบุญ ซึ่งเขามีห้องที่ตั้งใจจะทำเป็นห้องสมุดชุมชนอยู่แล้ว แต่เขาไม่รู้จะทำยังไง ก็พอดีได้เจอกัน ก็คุยกันได้ด้วยดี เราก็เลยฝากหนังสือบางส่วนไว้ที่นั่น ให้เด็ก ๆ ได้มาใช้ “ความประทับใจก็คือ ตอนแรกที่เราเข้าไป เด็ก ๆเขาติดกิจกรรมมาก พับกระดาษ เล่นเกม ไม่ใช่หนังสืออย่างเด็กผู้ชายก็จะไม่สนใจอ่านหนังสือ แต่พอไปช่วงหลัง ๆเราก็เริ่มลดกิจกรรมลง ปล่อยให้อ่านหนังสือ ให้ยืมกลับบ้านผลปรากฏว่าเด็กก็นั่งอ่านกันใหญ่เลย วันต่อมาก็พาน้องมาดูออกเลยว่าเขาดีใจ มีเด็กหลายคนที่มาแล้วมาอีก ทุกคนที่ไปก็รู้สึกได้เลยว่าที่นี่มันติดแล้วแหละ ซึ่งก็เป็นเพราะคน
ในชุมชนให้การสนับสนุนด้วย” เมื่อที่สุพรรณบุรีได้ผล กลุ่มคาราวานฯ ก็เริ่มโครงการยังสถานที่ถัดไป นั่นก็คือ อ. พร้าว จ. เชียงใหม่ และดอยม่อนล้าน อ. เวียงป่าเป้า จ. เชียงราย
“ที่ดอยม่อนล้านเราก็กำลังมีกิจกรรมสร้างอาคารดินเพื่อเป็นศูนย์เตรียมเข้าประถมบนนั้น เพราะเราเห็นว่า
การเดินทางขึ้นลงจากดอยมันลำบาก กว่าเด็กจะลงมาเข้าโรงเรียนก็ชั้น ป.1 ทำให้เด็กเรียนตามไม่ทัน บางคนอายุ10 กว่าปี ยังอ่านหนังสือภาพไม่ได้เลย”
การสร้างศูนย์เด็กเล็กบนดอยจึงนับเป็นการช่วยตอบโจทย์ตรงนั้น โดยมีคนในพื้นที่พร้อมจะเป็นครูอยู่แล้ว
ส่วนที่ อ. พร้าว จ. เชียงใหม่ ตอนนี้ก็กำลังอยู่ในช่วงดำเนินการ
“เราสำรวจความต้องการของคนในหมู่บ้านแล้วก็พบว่ามีผู้สูงอายุที่อยู่คนเดียวเยอะ เลยตั้งใจว่าอยากจะ
ทำกิจกรรมที่ให้ผู้สูงอายุและเด็ก ๆ มาทำกิจกรรมร่วมกันแล้วก็อยากที่จะทำห้องสมุดเคลื่อนที่ที่ไปหาเขาทุกวันที่คิดไว้ก็อยากจะให้เป็นเหมือนรถไอติมที่ไปตามหมู่บ้าน ไปทุกวันโดยเปลี่ยนหนังสือไปเรื่อย ๆ ให้เขามีหนังสืออ่านได้แค่เดินออกจากบ้าน โดยเราอาจจะจ้างเจ้าหน้าที่หรืออาสาสมัครในพื้นที่ให้ช่วยดูแล เมื่อทำได้แล้วเราก็จะไปที่อื่นต่อไป”
บางที การที่ใครสักคนหนึ่งจะนำพาสังคมให้ไปสู่สังคมที่ดีขึ้นได้นั้น อาจไม่ได้อยู่ที่การมีมันสมองระดับ
ปรมาจารย์ที่สามารถวางนโยบายอันสลับซับซ้อนได้ หากแต่อยู่ที่การมีหัวใจที่ไม่นิ่งเฉยและดูดายต่อความทุกข์ร้อนของเพื่อนมนุษย์ “เราก็บอกไม่ได้หรอกว่าสิ่งที่เราทำมันเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาได้แค่ไหน แต่แค่มีเด็กสักคนหนึ่งที่ไม่ชอบอ่านหนังสือมาก่อน แล้วเขารู้สึกว่าการอ่านหนังสือมันสนุกมากขึ้น แค่นี้ก็คุ้มค่าแล้ว ซึ่งเราก็เจอแล้วนะ เด็กอย่างนี้”
หากคำพูดที่ว่าหนังสือหนึ่งเล่มสามารถเปลี่ยนชีวิตคนได้เป็นความจริง บางทีจากหนังสือเล่มแรกที่หยิบยื่น
ให้เด็กบางคนในวันนี้ อาจเป็นจุดเริ่มต้นที่พาเขาไปสู่เล่มอื่น ๆ อีกเป็นสิบเป็นร้อยเล่มในอนาคต ใครจะไปรู้ว่าเด็กที่มานั่งพับกระดาษ ฟังนิทานอยู่ โตขึ้นเขาอาจจะนำเอาความประทับใจเหล่านั้น ไปสู่การแบ่งปันและให้สิ่งดี ๆ กับคนอื่น ๆ ต่อไป เหมือนดังเช่นโยชิมิเคยได้รับในวัยเด็ก
“โครงการนี้ไม่ใช่โครงการการกุศล เพราะการกุศล คือ คนที่มีเยอะให้คนที่มีน้อย แต่เราอยากจะทำให้เห็นว่าคนที่มีน้อยก็ให้กับคนที่มีเยอะได้ หรือคนที่มีน้อยจะให้คนที่มีน้อยก็ได้ ก็จะคุยกับอาสาฯ ตลอดว่าเราไม่ใช่แค่ผู้ให้ แต่เราเป็นผู้รับด้วย เราได้รับความสนุกสนาน ได้รับความรู้สึกดี ๆ ได้ทักษะใหม่ ๆ ที่ถ้าเราไม่มาทำเราก็คงไม่ได้ “ถึงเราจะอยู่ในกลุ่มคนด้อยโอกาส เราก็ถือว่าเราเป็นสมาชิกคนหนึ่งในสังคม ก็ควรจะมีอะไรที่แบ่งปันให้กับสมาชิกคนอื่นในสังคมด้วย การช่วยคนอื่นทำให้รู้สึกว่าเรามีคุณค่าที่มีชีวิตอยู่ ทุกวันนี้รู้สึกดีใจและโชคดีที่มีโอกาสได้ทำงานด้านนี้ แล้วก็รู้สึกขอบคุณที่เราได้มีชีวิตอย่างนี้”
ณ อพาร์ตเมนต์ในซอยเล็ก ๆ ย่านฝั่งธนฯ หญิงสาวคนหนึ่งกับเพื่อน ๆ กำลังขนหนังสือ 10 กว่าลัง ลงจาก
ชั้น 2 ตั้งแต่เช้ามืด เดินออกจากซอยไปเรียกตุ๊กตุ๊ก ให้เข้ามารับหนังสือไปส่งที่รถตู้ปากซอย เตรียมเดินทางไปจัดกิจกรรมโลกของเธอนั้น ช่างสว่างไสว สดใส ออกมาจากหัวใจ
ปัจจุบัน โยชิมิ โฮริอุจิ ยังต้องการหนังสือที่ไม่ใช่แบบเรียเพื่อใช้ในโครงการที่ อ. พร้าว จ. เชียงใหม่ และยินดีรับบริจาคที่
มูลนิธิอุ่นใจ ตู้ ปณ. 8 ต. เวียง อ. พร้าว จ. เชียงใหม่ 50190
หรือต้องการสนับสนุนเพิ่มเติม สามารถดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่
www.alwaysreadingcaravan.org
เอื้อเฟื้อภาพกิจกรรมจาก ‘โครงการคาราวานหนอน

ขอบพระคุณ เครดิตจาก นิตยสาร ฅ คน

Call for Volunteers: Japanese Social Media Coordinator

Background Information:
Always Reading Caravan (ARC) is a non-governmental and not-for-profit organization to promote the joy of reading and learning among children with and without disabilities in Thailand. Our missions are:
• to promote reading for pleasure,
• to provide equal reading opportunities for children from various background, and
• to encourage children with and without disabilities to mingle with one another to remove mental barrier between them.

We run weekend mobile library activities in Bangkok and surrounding area. In the north, we have a small permanent library with mobile library services in Phrao, Chiangmai. Also, we are running Sunshine Kids Center, a small early learning center for Akha children in Wiang-pa-pao, Chiangrai.

For more details, please visit our website at
http://www.alwaysreadingcaravan.org
or our Facebook page (more up-to-date information with photos)at
www.facebook.com/arcbookworm
You can also follow us on Twitter at @arcbookworm.

Job description for volunteers:
Since we are a small organization with only 2 full-time staff, social media has become a crucial tool in order for us to send our message across. We have quite active Facebook page at
www.facebook.com/arcbookworm
and not too active account at
www.twitter.com/arcbookworm

They are in English and Thai language, and we would love to add Japanese, as we have a lot of supporters in Japan. So we are looking for someone to translate existing contents in these social media contents either from Thai or English into Japanese, and also be active in posting new contents himself/herself.

The main tasks of the Japanese social media coordinator include:
Translate the contents of Facebook page into Japanese, including both existing and new postings.
Help us prepare Japanese contents for our new website.
Possibly doing some fundraising in collaboration ARC supporters in Japan.

Qualifications:
As a Japanese social media coordinator, you are expected to:
Have excellent writing skill in Japanese.
Have very good communication skills in either English or Thai. (Prefer English).
Have good access to Internet on daily basis.
Are familiar (or are ready to get yourself familiarized) with such social media as Facebook, Twitter, and Linkedin.

If you are interested, please send an email with your CV at
volunteer@alwaysreadingcaravan.org
or call for inquiry at Ms. Yoshimi Horiuchi in either Thai, English, or Japanese at
+66 (0) 83-542-7283

Thank you for reading, and we, all staff at ARC, are looking forward to hearing from you!

Million Thanks to Security Guards in Thailand!! (Letter from a Blind Bookworm)

With Security Guard Guy at the Stamp Shop, MBK (Jun. 16, 2012)
With Security Guard Guy at the Stamp Shop, MBK (Jun. 16, 2012)
    Those of you who live or have lived in Thailand must know that we can see a lot of security guards all around the country. Department stores, airport, bus terminals, stations, schools, government buildings… I cannot even imagine how many people stand on guard for all of us.

    But do you know that they play very essential roles for life of persons with disabilities–especially blind travellers like me? They are always there to help me navigate through the caotic city of Bangkok, get on the right bus at the terminal in up-province, and even to go shopping.

    Today, I met some friends at Victory Monument station, and went to Siam Paragon to stop by at bank. Afterwards, I went to MBK Center to pick up our new stamp for ARC. I did it all by myself BECAUSE I got help from security guard staff at every single spots. To honor their friendly and untold work, I would like to list up all of them here:

    1. At Victory Monument Station from the ticket gate to the platform
    2. At Siam station from platform to the entrance of Siam Paragon
    3. Inside Paragon, from entrance to the bank, and back to BTS gate
    4. At the Siam station, from the gate to the platform again
    5. At National Stadium station, from platform to the entrance of MBK Center
    6. At MBK, at the entrance to the stamp shop (with some wandering around, trying to locate the small shop), and back to the BTS (This is the guy in this photo with me.)
    7. At National Stadium station, from the gate to the platform again.

    I know that most of security guards might not be on Facebook, and nor do they read English, but I just want to take this chance to express my gratitude for their work that is rarely appreciated publicly. Brothers and sisters, without your help, my life in Thailand would have been much harder than it is!

    With much much respect and gratitude,

    Yoshimi

Opening of Sunshine Kids Center in Siplang Village

After 3 months of ups and downs since January this year, we finally reached the day to open the door of the early learning center for Akha children in Siplang Villagein Doi Monlan, Wiang-pa-pao, Chiangrai. Inspired by the idea of Mr. Katsuhiro Mizuno, our main donor (an architect from Gifu, Japan), we named it Sunshine Kids Center. As you can see in the photos, we made the sign board with 4 languages: English, Thai, Akha, and Japanese, to indicate that this center is the result of collaboration by many organizations and people around the world.

The moment we brought in blackboard, colorful books, toys, and puzzles, purchased with support from all children and adults at Bangkok Prep school, children started to stream into the center. All kids, big and small, literate and not yet so, got to enjoy all the cool stuff 🙂

Saturday went by in an instant as we did last-minute preparation–paving the path to the bathroom at the back, putting up the sign board and the banner, organizing books and tory in places, etc. We had our first meeting with the parents to talk about school schedule and other small but important agreements. When Yoshi was having the meeting, Tuu was busy reading to a bunch of eager kids (including those who don’t understand Thai language!).

To mark this day, we held a small opening ceremony on Sunday morning. Since Siplang is a Christian village, we started by singing gospel songs and hymns outside the center. P’Sem, the religious leader and the main constructor, led the prayer before opening the door. All of us went inside, and exchanged thanks and happiness inside the cool and cozy room. Kids couldn’t stand listening, so they started to reach books to read as grownups talked :p

Of course, this is just the beginning of the center’s history, but we definitely feel that it was a major milestone. We are so grateful for each and every individuals and organizations who care about us and support us from near and far. THANK YOU!!